Bidden voor het paard

De afgelopen weken maakten we ook weer dat verschil mee. Toen Misha hier de eerste keer kwam dacht hij écht ‘dit móet een ander land zijn’! De Filipijnen staat bekend bij toeristen om de prachtige onderwaterwereld en inderdaad, wat is het bijzonder als je met een snorkel het water inloopt en dan een prachtige onderwaterwereld ontdekt met oa zeeschildpadden.

Grote tegenstellingen zijn ook hier op het eiland Mindoro.

Aan de ene kant grote luxe strandresorts, aan de andere kant heb je langs diezelfde kust zelfgebouwde huisjes omdat men de huur van land niet kan betalen. We bezochten verschillende van deze huisjes die als ‘sambahay’ (huiskerkjes) worden gebruikt. In een wereld van ellende wordt de boodschap van hoop gebracht d.m.v. kinderclubs en Bijbelstudies. Het trof ons: de mensen hebben zo weinig, het land waarop ze leven is niet van hun, als er een flinke storm komt spoelt en waait ook nog hun huisje weg, maar… zo zeiden ze, we hebben de belofte van het eeuwige land en dan zijn wij ook ‘landowners’. Als we komen in Het Beloofde Land hebben we niks meer te kort en met die hoop gaan ze dit tijdelijke en moeilijke leven door!

Eerste Paasdag

Ook een groot verschil hier is er tussen de ‘gewone’ Filipino’s en de Mangyan-bevolking van Mindoro die daar al van oudsher leeft onder vaak primitieve omstandigheden. Hun leven is gescheiden van andere Filipino’s en ook hebben ze hun eigen kerkelijke gemeenten.

Eerste Paasdag werd voor ons daarom een bijzondere dag, twee gemeentes hielden samen hun dienst en bij gebrek aan een gebouw was de dienst op het strand. Een prachtige, bijzondere plek! We daalden een steile helling af, klommen over rotsen langs de zee en kwamen op een prachtig strand. Zo hadden we Gods zelfgeschapen kerk als gebouw, stond de rijst voor na de dienst te pruttelen op bij elkaar gesprokkeld drijfhout en klonk onder begeleiding van een zanggroepje het lied: “Because He lives, I can face tomorrow!” Als je dat samen kan zingen, vallen die grote verschillen die er zijn allemaal weg en mag je samen God groot maken!

En dan nog dat bidden voor het paard…

Want we hebben het nog niet gehad over dat grote verschil in taal… Een verschil wat we door heel veel uurtjes taalstudie proberen te overbruggen. Maar dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan.
Een week eerder bezochten we een Mangyan-familie in hun huisje en er werd gevraagd of we voor hen wilden bidden. Half Engels en waar mogelijk Tagalog deed ik dat. Halverwege het gebed werd nog de naam van de familie tegen me verteld ‘Kabayo’, zo verstond ik, dus zo bad ik verder. Na het amen zag ik wel wat grijnzende mensen…maar we knikten gewoon al vriendelijk lachend terug.

Tot op de terugweg één van de Filipino’s in geuren en kleuren en al lachend tegen ons vertelde: het was de familie Kabayog en niet Kabayo (wat dus paard betekende) en zo was het bidden voor het paard een feit.

Eén ding was ook wel duidelijk, humor verbindt alle verschillen en we hebben er samen hartelijk om gelachen!