Heleen Dandash – van den Berg
De moeders van Libanon
.jpg?width=575&height=288&crop=0%2C0%2C1280%2C958&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=c696db8ad062870850789eb69fb34a8d797a2a1b)
Onlangs verscheen de documentaire ”De kinderen van Libanon”. De documentaire neemt de kijker mee naar de wijk Bourj Hammoud in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. Aangrijpende verhalen worden verteld over de dagelijkse strijd van kinderen en jongeren in Libanon. Ik mocht hieraan meewerken door het geven van achtergrondinformatie over de complexe situatie in Libanon. De documentaire kwam dichtbij. Kinderen lijden. En ze weten niet waarom. Hier zijn ze geboren. Hier moeten ze overleven. En dat is hard en zwaar.
Voor hun moeders is het niet minder zwaar. Dat liet de documentaire ook zien. Moeders die hun kind zien lijden en geen oplossing zien. Moeders die er alleen voor staan en zich geen raad weten. Moeders die geen bescherming hebben, omdat zij geen man hebben die voor hen het woord doet of voor hen opkomt.
Bij peuteropvang GROW, waar ik sinds 2018 werk, ontmoet ik veel van deze moeders. De zorg die wij bieden, richt zich op kinderen van een tot vier jaar oud. Maar naast de zorg voor de kinderen focussen we ook op de zorg voor de ouders - met name de moeders. De band die we met hen jarenlang opbouwden is sterk. Ze vertrouwen ons en ze voelen zich gezien, geliefd en gewaardeerd. Hierdoor is er een open deur om met hen verder te gaan.
"Kinderen lijden. En ze weten niet waarom. Hier zijn ze geboren. Hier moeten ze overleven. En dat is hard en zwaar."
Rema
De moeders van Libanon, ik begrijp vaak niet hoe zij nog kunnen overleven onder de immense druk. Ik denk aan Rema*. Een aantal jaar geleden vluchtte zij met haar gezin - twee tieners en een peuter - uit Koerdisch gebied in Syrië en kwam terecht in Beiroet. Haar man had regelmatig werk, totdat corona toesloeg. Sindsdien had hij geen werk meer. De enige uitweg die zij zagen? Dat hij met een bootje vanuit Tripoli in Noord-Libanon de Middellandse Zee zou oversteken naar Turkije en dan zou proberen naar Europa te gaan.
Opeens zat er in een vrouw in mijn kantoortje die de term ”bootvluchtelingen” een gezicht gaf. Rema’s man maakte de oversteek. Hij overleefde en kwam aan land, maar werd onmiddellijk door de Turkse politie gearresteerd. Zijn telefoon werd afgenomen en daarna bleef het stil.
Houvast
Ik probeerde me haar vragen en paniek voor te stellen: Sturen ze hem terug? Naar Libanon, of erger: naar Syrië? Wordt hij ooit vrijgelaten? Zal ik hem ooit nog zien? Wat vertel ik mijn dochtertje van drie jaar? Hoe moet ik nu rondkomen? Wie zorgt er nu voor ons? Zal ik ooit zijn stem nog horen? Hoe wordt hij behandeld? Heeft hij pijn? Hoe ga ik om met mijn rebelse tieners die geen toekomst voor zich zien?
Rema kwam naar GROW. Om haar hart uit te storten en een luisterend oor te vinden. We huilden met haar en we gaven haar simpele adviezen hoe ze haar dochtertje veiligheid kon bieden in deze emotionele tijd. Ook mochten we haar bemoedigen met Gods Woord. Rema is christen en vertelde dat ze zonder Gods hulp hier nooit doorheen zou komen. Hij is haar enige houvast in deze donkere tijd. Bemoedigd en met een straal van hoop in haar hart ging ze terug naar huis.
Wil je mij steunen?
Wil je mij ondersteunen in mijn werk? Dat kan door mijn Zendingsmaatje te worden.
Meer lezen over mijn werk?
Ik werk bij peuteropvang GROW in Beiroet, Libanon. Daar vinden kwetsbare peuters een plek waar ze veilig kunnen ontwikkelen. Als logopedist train ik de begeleidsters hoe zij de kinderen kunnen helpen in hun taalontwikkeling.
%20Large.jpeg?width=575&height=345&crop=0%2C0%2C1280%2C848&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=8247fd7f5c2ed53b9fd18ad40e633687150e7967)
